خانواده مهم‌ترین نقش را در ایجاد شادابی در فرزند خود ایفا می‌کند. تربیت فرزند از بدو تولد و ایجاد شادی و نشاط در او و پیوند خانواده و مدرسه و تعامل این دو با هم، می‌تواند روش مؤثری برای ایجاد شادابی در فرزند او پیدا و اجرا کند. برخی از والدین به دلیل نداشتن شناخت کافی از فرزندان خود و نیازها و استعدادهای آن‌ها و هم‌چنین ویژگی‌های سنی فرزندانشان در سنین مختلف، نمی‌توانند نقش خود را در نظارت و حمایت صحیح از فرزندانشان به خوبی ایفا کنند. در نتیجه نه تنها باعث افت تحصیلی در فرزندان خود می‌شوند، بلکه روز به روز از آن‌ها فاصله می‌گیرند. والدین می‌توانند با ارتباط مستمر با مدارس، شرکت منظم در جلسات انجمن اولیاء و مربیان و کلاس‌های آموزشی با ویژگی‌ها و نیازهای فرزندان خود در دوره‌های مختلف سنی آشنا شوند و نقش خود را در حمایت و نظارت از آن‌ها به خوبی ایفا کنند
ریچارد کارسون معتقد است که شادمانی حالتی از ذهن است نه رشته‌ای از حوادث. احساسی آرامش‌بخش که می‌توانید همیشه تجربه‌اش کنید و با آن زندگی کنید نه چیزی که برای یافتنش نیاز به جستجو داشته باشید. شادمانی در خارج از وجود شما نیست بلکه یک احساس است. دیوید مایرز، سلامت روانی فرد را در میزان داشتن سرخوشی فرد می‌داند و سرخوشی (خوشحالی) را چنین تعریف می‌کند: نوعی احساس امنیت. احساس این که زندگی به طور کلی به خوبی می‌گذرد.» این حالت خوشی و نشاط زودگذر نیست و دارای دوام نسبتأ پایداری است که بستگی به عوامل متعددی دارد. خوشحالی به سن یا میزان درآمد، مرد یا زن بستگی ندارد، ولی به بعضی خصوصیات شخصیت فرد و مهارت‌های او، داشتن روابط نزدیک با دیگران و برخورداری از اعتقادات مذهبی و عمل کردن به آن‌ها مربوط است.
موفقیت تحصیلی دانش آموزان از موضوعات مهمی است که تحت تأثیر عوامل مختلفی قرار دارد. نشاط و شادکامی باعث میشود ذهن انسان پویا، زبانش گویا و استعدادش شکوفا گردد. در مدارس پویا، امید به زندگی، موفقیت و کنجکاوی، شادی و طراوت تحصیلی، برانگیزنده و تحقق دهنده استعدادها و نیازهای فطری و مقتضیات آتی دانش آموزان است.
درباره این سایت